Para kart z cyfrą №16

Informacja ogólna

Pierogi – ogólnie: kawałki cienkiego, elastycznego i dobrze zlepiającego się ciasta napełnione najrozmaitszymi farszami i ugotowane w wodzie lub na parze, upieczone, usmażone czy grillowane; ciasto może zostać zrobione z dowolnego rodzaju mąki (pszennej, ryżowej, kukurydzianej, żytniej, gryczanej) z dodatkiem wody, jaj, drożdży i tłuszczu (masła, oleju, smalcu), śmietany oraz innych dodatków smakowo-zapachowo-barwiących; przy czym ciasto powinno być dostosowane do farszu; pierogi mogą mieć rozmaite kształty np. stożka, sakiewki, trójkąta, półkrążka; potrawa, którą można spotkać w wielu kuchniach na całym świecie, np. w kuchni polskiej, włoskiej, rosyjskiej, ukraińskiej, meksykańskiej, indyjskiej czy żydowskiej; jest to kulinarny koncept pochodzący z Chin, który na ziemie polskie dotarł prawdopodobnie w XIII wieku.

W Polsce: potrawa mączna kuchni staropolskiej i polskiej, słone lub słodkie nadzienie zawinięte w kawałek najczęściej pszennego ciasta makaronowego, rzadziej drożdżowego. Ze względu na proces obróbki termicznej wyróżnia się trzy rodzaje pierogów: gotowane (najbardziej powszechne), pieczone i smażone. Pierogi mogą być różnej wielkości: od maleńkich uszek aż po olbrzymi pojedynczy pieróg, który kroi się w plastry przed podaniem.

Według legendy Jacek Odrowąż zachwycił się ich smakiem podczas bytności w Kijowie i dzięki niemu zagościły w Polsce[b]. Miał on karmić pierogami polską biedotę. Współcześnie pierogi są uważane przez Polaków, jak i cudzoziemców, za potrawę typowo polską, narodową, jednak przyjmuje się, że pomysł nadziewania kawałków ciasta makaronowego różnymi rodzajami farszu i ich gotowania, pieczenia lub smażenia pochodzi z Chin[c], skąd przez Ruś dotarł do Polski, a następnie rozpowszechnił się dalej na Zachód aż do Francji.